شماری از خانواده‌های آواره از جنگ ولایت‌های شمالی (سرپل، فاریاب، جوزجان و بلخ) که در اردوگاه/کمپ «یونِت» شهر مزارشریف به‌سر می‌برند، می‌گویند که به‌دلیل نبود مواد غذایی، فقر اقتصادی و گسترش بیماری‌های گونه‌گون مجبور شدند کودکان و کلیه‌های‌شان را به فروش بگذارند که با میانجی‌گری عالمان دین و یک نهاد خیریه از آن جلوگیری شد. […]
شماری از خانواده‌های آواره از جنگ ولایت‌های شمالی (سرپل، فاریاب، جوزجان و بلخ) که در اردوگاه/کمپ «یونِت» شهر مزارشریف به‌سر می‌برند، می‌گویند که به‌دلیل نبود مواد غذایی، فقر اقتصادی و گسترش بیماری‌های گونه‌گون مجبور شدند کودکان و کلیه‌های‌شان را به فروش بگذارند که با میانجی‌گری عالمان دین و یک نهاد خیریه از آن جلوگیری شد.
به گفتۀ آنان، هر خانواده از دو تا هفت کودک قدونیم‌قد دارد و خانواده‌ها مجبور اند برای زنده‌ماندن دیگر اعضای خانواده یک عضو خانواده را قربانی بدهند.
آنان تأکید می‌کنند که بهای هر کودک از ۱۰۰ هزار تا ۱۵۰ هزار افغانی و بهای هر کلیه از ۱۵۰ هزار تا ۲۲۰ هزار افغانی تعیین شده بود.
عبدالوحید، سرپرست یکی از خانواده‌های آواره از جنگ در بلخ، می‌گوید که هیچ امکانات نخستین برای تأمین مواد غذایی و غیرغذایی ندارد و مجبور شده است که کودکانش را به فروش بگذارد. به گفتۀ او، اگر بیکاری و فقر اقتصادی همچنان ادامه یابد، مجبور می‌شوند که کودکان و کلیه‌های‌شان را بفروشند.
این اولین بار نیست که مردم برای تامین مخارج خانواده دست به فروش کودکان و کلیه های شان بزنند بلکه قبل ازین هم چندین بار این مورد در ولایت های مختلف صورت گرفته است.
