گفتگو با ژولیا پارسی یکی از فعالان حقوق زن و معترض طی دوسال سلطهی طالبان درافغانستان تنها صدای اعتراض زنان بود که از به رسمیت شناسی طالبان توسط جهانیان جلوگیری کرد. ژولیا پارسی یکی از زنان معترض و بیانگذار جنبش خودجوش زنان معترض و یکی از اعضای ائتلاف جنبش های اعتراضی زنان افغانستان در گفتگوی […]
گفتگو با ژولیا پارسی یکی از فعالان حقوق زن و معترض
طی دوسال سلطهی طالبان درافغانستان تنها صدای اعتراض زنان بود که از به رسمیت شناسی طالبان توسط جهانیان جلوگیری کرد. ژولیا پارسی یکی از زنان معترض و بیانگذار جنبش خودجوش زنان معترض و یکی از اعضای ائتلاف جنبش های اعتراضی زنان افغانستان در گفتگوی با خبرگزاری زنان افغانستان از چالشها ودستاوردهای زنان معترض و نادیده گیری اعتراضات زنان توسط سازمانهای بین المللی صحبت کرده و تاکید میکند که دو سال برای طالبان زمانی کمی نبود درین مدت طالبان نه تنها هیچ دستاوردی نداشته بلکه افغانستان را دریک بحران بشری قرار داده است.
خانم پارسی تشکر میکنیم از فرصتی که دراختیار ما قرار داده اید. در نزدیک به دوسال گذشته زنان در اعتراضات خیابانی شان علیه طالبان چرا درمیدان مبارزه تنها بودند از سویی هم چرا طالبان حتی برای یکبار برای شنیدن خواستها ومطالبات زنان فرصت نگذاشتهوصدای تان را نشنیدند؟
ژولیا پارسی : با درود وسلام در این دوسال گذشته که زنان معترض در مبارزات شان تنها بودند دلیلش این بود که طالبان نمیخواهند با زنان معترض صحبت کنند وخواستهای ما را قبول کنند ما هم از طالبان هیچ درخواستی نداریم وتمام خواستهای ما ازسازمان های حقوق بشری و جامعه بین المللی برای نابودی و حذف طالبان است. هدف ما از مبارزات نابودی طالبان است که مرتکب جنایات فجیع بشری اند و ما با آنها هیچ صحبتی نداریم و به رسمیت نمیشناسیم.
سوال: درین مدت در مبارازت تان علیه طالبان با چه مشکلاتی روبرو بودید؟
ژولیا پارسی:اکثر زنان بخاطر شرکت دراعتراضات مدنی تحت تعقیب قرارگرفتند زندانی و شکنجه شدند در ولایات دختران بخاطر شرکت در تظاهرات کشته شدند که هویت شان پنهان است و خانواده ها از ترس طالبان درمورد دختران شان نمیتوانند صحبت کنند. دخترانی زیادی بدون سروصدا وبا پرداخت پولهای هنگفت رها میشوند به شرطی که خبر زندانی و شکنجه شدن شان را همگانی نکنند.
ما هم در تهدید وتحت تعقیب هستیم و بعد از ۵ ماه محل زندگی خودرا تغییر میدهیم. مخفیانه زندگی و گشت وگذار میکنیم دراین اواخر تهدیدات و چالشها به حدی رسیده است که ما نمیتوانیم اعتراضات خیابانی برگزار کنیم. توجه سازمان ملل و حتا رسانه ها نیز به مبارازت ما کم شده است.
دوسال زمانی کمی نیست که ما داریم دربرابر طالبان میجنگیم سازمان ملل پشت پرده با طالبان تعامل دارد و نمونهی بزرگ آن فرستادن بسته ملیونی پول به گونهی ماهوار و هفتوار به طالباناست.
پس از هر محدودیتی که بر زنان ازسوی طالبان وضع میشود سازمان های بین المللی تنها یک اعلامیه صادر میکنند درحالیکه طالبان باید تحریم شوند وبخاطر آپارتاید جنسیتی که درافغانستان مرتکب شدند باید محاکمه شوند اما سازمانهای بین المللی تنها به فکر تعامل با طالبان است و به زنان توجهی نمیکند. این نمایانگر اینست که جهان و سازمان ملل با طالبان تعامل دارند همانطوریکه خودشان آنان را به افغغانستان آوردند اینها[طالبان]نه با جنگ آمدند و نه با زور؛ آنها براساس یک معامله و توافق آمدند و نمیخواهند که به زودترین فرصت از افغانستان بروند. به این دلیل تمام توجه سازمانها به طالبان وتعامل با آنها است و دلیل اینکه زنان درمبارازت مدنی علیه طالبان تنها ماندند هم این بود که تمام سازمانهای بین المللی با طالبان تعامل دارند واعتراضات مارا نادیده میگیرند وفقط به فکر این هستند که طالبان را به رسمیت بشناسند.
سوال: درمورد نادیده گرفته شدن اعتراضات زنان از سوی سازمانهای بین المللی صحبت کردید طالبان نیز درین مدت اعتراضات شما و معترضین زن را با رفتارهای خشونت باری سرکوب کردند حالا با گذشت دو سال میخواهیم بدانیم زنان با درنظرداشت آنچه گفتید در آینده چگونه به اعتراضات خود ادامه داده و صدای اعتراض شان را بلند نگهمیدارند؟
ژولیا پارسی :اگر اعتراضات ما از هر طریقی سرکوب شود ما دنیای مجازی را هنوز دراختیار داریم با راه اندازی کارزار های اعتراضی ادامه میدهیم ممکن با هشتگ ها با اعتراض های چریکی خیابانی و مکان های سربسته و هرطریق ادامه میدهیم تا صدای ما شنیده نشده به اعتراضات خود ادامه میدهیم.
سوال : درپایان پیام شما به سایر زنان افغانستان و رهبران زنان جهان چیست؟
ژولیا پارسی: در آخر پیام من به تمام جهانیان و زنانی افغانستانی که قبلا در سیاست بودند و به هرنحوی خودرا رهبر میدانستند اینست که چرا برای زنان افغانستان کاری نمیکنند و چرا خاموش استند؟ چرا گروپ هایی را تشکیل نمیدهند که علیه طالبان قیام کنند و چرا به عنوان یک زن معترض نه یک رهبر در کنار ما زنان معترض نمیایستند. من انتظار دارم که زنان افغانستانی که درخارج از کشور رفته اند امتداد صدای ما و درکنارما باشند و از رهبران زن جهان میخواهم در گیرودار سیاست طرف زنان افغانستان را گرفته و صدای اعتراض مارا بلند نگهدارند.
خانم ژولیا پارسی از وقتی که دراختیار خبرگزاری زنان افغانستان سپردید سپاسگزاریم.
