شماری از زنان کوچی و روستانشین که در مناطق دور دست ولایت بادغیس زندگی می‌کنند می‌گویند که به خدمات صحی و بهداشتی مورد نیاز دسترسی نداشته و زنان بخصوص مادران باردار با چالش‌های صحی زیادی رو به رو هستند.
به گفته زنانی که در مناطق دور دست زندگی می‌کنند، نبود کمک‌ها و خدمات صحی، مسیرهای طولانی و هزینه‌های گزاف باعث شده است یک تعداد از مادران باردار که اعضای فامیل شان بوده اند جان خود را از دست داده و یا هم طفل شان قبل و یا هنگام ولادت از بین برود.
فاطمه، یک تن از زنان کوچی نشین است که به دلیل نبود خدمات صحی در محل زندگی شان، طفل هفت خود را از دست داده است.
وی می‌گوید:«هفت ماه حامله بودم که برایم درد شدیدی پیدا شد، همراه با شوهرم به کلینیک قریه ما رفتم اما بخاطر نبود داکتر زن و امکانات صحی نتوانستند مشکلم را حل کنند تا ای که از شدت درد زیاد از حال رفتم. زمانی که خود را به مرکز شهر رساندم و پیش داکتر نسایی رفتم برایم گفتند که طفلم از بین رفته است».
فاطمه می‌گوید که اگر در محل زندگی شان خدمات صحی و داکتران مسلکی زن وجود می‌داشت طفل خود را از دست نمی‌داد.
قمرگل، یک تن از زنان دیگری‌ست که از نبود کمکهای صحی شکایت داشته و می‌گوید:«به قریه ما کلینیک است اما خدماتی ندارد که ما بتوانیم مشکلات خود را حل کنیم. وقتی پیش داکتر می‌رویم برای ما می‌گویند که اینجا تدوای شما نمی‌شود بهتر است به یک جای دیگر بروید تا مشکل تان حل شود. ما هم مجبور می‌شویم به ولایت هرات رفته و مشکل خود را حل کنیم».
آمار یک پژوهش مشترک اداره‌ی احصائیه و معلومات و یونیسف که چندب پیش نشر شده بود نشان می دهد که در هر ۱۰۰۰ ولادت ۲۴ نوزاد جان خود را از دست می دهند.
و تنها ۳۳.۷ درصد مادران می توانند در شفاخانه ولادت کنند.
یکی از دلایل مرگ و میر مادران و یا اطفال در هنگام ولادت، کمبود پرسونل طبی، کمبود داکتران زن، قابله‌های مسلکی و ارائه خدمات صحی برای مادران باردار در مناطق دور دست و روستا نشین عنوان می‌شود.
افغانستان از جمله کشورهای‌ست که همه ساله بیشترین آمار مرگ و میر مادران و نوزادان در هنگام تولد را داشته و کمبود مراکز صحی و کارمندان و پایین بودن سطح آگاهی مردم از جمله دلایل اصلی مرگ و میر ماردان و نوزادان می‌باشد.
- نویسنده : خبرگزاری زنان افغانستان
- منبع خبر : خبرگزاری زنان افغانستان
